Η «Ιθάκη» σε κόμικ

Η «Ιθάκη» του Καβάφη σε ένα μικρό κόμικ!

(πηγή: Αντικλείδι)

«Η ευλογία της έλλειψης», Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου,
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω,
όλες οι ικανότητές μου
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες…
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει
ό,τι μου ‘χει απομείνει
μ’ αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν
σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ’ έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη καλή
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο–
στέρησέ με κι άλλο
για να επιζήσω.

Από τη συλλογή «Η ανορεξία της ύπαρξης», 2011

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

«Απολογισμός», Κική Δημουλά

Δυο στήλες χαρακώστε
για τις ζημιές της μέρας τούτης
και τα κέρδη της.

Τα σοβαρά νοήματα,
τις φωτεινές σας σκέψεις, τα διαβάσματα,
τ’ από τη μια γραμμή στην άλλη
άτεγκτα περάσματα,
στη στήλη των κερδών να σημειώσετε.

Τα ονειροπολήματα
με τα μικρά τους χάσματα,
της φαντασίας σας τα εύκολα πηδήματα,
για όλα αυτά της πλήξης τα τεχνάσματα,
δεν ξέρω, μη βιασθείτε,
ίσως των αυριανών κερδών τη στήλη χρειασθείτε.

Μα την ημέρα ολόκληρη που έφυγε
μη γελαστείτε και ξεχάσετε
στη στήλη των τρανών απωλειών
να την περάσετε.

(Από τη Συλλογή «Έρεβος», 1956)
Κική Δημουλά, Ποιήματα, Ίκαρος 1998

«Φωτογραφία 1948», Κική Δημουλά

Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.

Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι γι’ αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.

Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.

Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.

Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφός μου ή καταδότης.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασ’ επάρκεια κάποτε.

Συ δεν φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,
για να’ χω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως όπου να’ ναι έρχεσαι.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
ζωή πέρασε κάποτε.

(Από τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου», 1971)
Κική Δημουλά, Ποιήματα, Ίκαρος 1998

«Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου…»

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά….
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Ας χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.

Kahlil Gibran, 1923

«Έμμεση αδράνεια», Κική Δημουλά

Ευλογημένο να ‘ναι το Εμπόδιο
και τρισευλογημένο.
Δέντρο ισκιερής δικαιολογίας
ότι δεν φταίμ’ εμείς,
να βρίσκει δροσερήν αθώωση
ο λιποτάκτης Χειρισμός,
να κολατσίζει με το πάσο της
το μεροκαματιάρικο άλλοθί της
η Αλλοτρίωση μας.

(Από τη Συλλογή «Το τελευταίο σώμα μου», 1981)
Κική Δημουλά, Ποιήματα, Ίκαρος 1998

«Ποιήματα» του Κωνσταντίνου Καβάφη

Ιθάκη, Θερμοπύλες, Περιμένοντας τους Βαρβάρους, Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον και άλλα 150 ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη (1863, Αλεξάνδρεια) μπορείτε να τα βρείτε σε συγκεντρωμένα σε e-book από τις εκδόσεις schooltime.gr.

«Όσο μπορείς», Κ. Καβάφης

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Ακούστε το ποίημα. Διαβάζει ο  Γ. Π. Σαββίδης.

«Ο πληθυντικός αριθμός», Κική Δημουλά

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1998)

Ακούστε την Κική Δημουλά να διαβάζει το ποίημα!